Een vrouw vangt bij intrede van de winter aan met schrijven, niet uit plezier maar omdat ze anders gek wordt. En dat terwijl alles zo mooi begon, zo’n tweeëneenhalf jaar geleden, toen zij het aanbod van nicht Luise aanvaardde: ga enkele dagen met ons mee naar onze berghut. Luises partner Hugo blijkt de hut, die voornamelijk als rustplaats tijdens de jacht dient, van alle denkbare levensmiddelen te hebben voorzien. Ook is er een voorraad groentezaden aanwezig. Je weet tenslotte nooit of er niet een atoomoorlog uitbreekt (EW: het boek verscheen voor het eerst in 1963). Hugo heeft hier vaak vertoefd, hij kent de jagers uit het dorp in het dal. Na hun spullen te hebben geïnstalleerd begeven Hugo en Luisa zich naar het dorp voor een borrel met hun oude vrienden. De vrouw besluit in de hut achter te blijven en op de hond van het stel te passen.
Als de vrouw de volgende morgen ontwaakt, is het stel nog niet teruggekeerd. Zij besluit een wandeling te gaan maken met de hond. Op zeker moment begint het beest te janken. Het blijkt met z’n snuit tegen een onzichtbare wand te zijn gebotst. De daaropvolgende dagen wordt duidelijk dat de hut door middel van die onzichtbare wand volledig is afgesloten van de buitenwereld. Aan de andere zijde lijkt de wereld stil te staan. Is dit een grap of om te huilen? En hoelang houd je het uit in zo’n situatie? Tot haar verrassing komt na enkele dagen een koe uit het aangrenzende bos tevoorschijn. Het dier lijdt pijn, zij is waarschijnlijk al dagen niet gemolken. De vrouw beseft dat de koe voorlopig haar redding is: iedere dag verse melk en het beest blijkt ook nog eens een kalf te dragen.
Langzaam maar zeker raakt de vrouw gewend aan het eenzame leven. Inmiddels hebben meerdere dieren zich bij haar gevoegd, zoals een zwangere poes. Ze voelt zich steeds beter onder deze eigenaardige omstandigheden en beseft dat het haar zwaar zal vallen tot haar vroegere leven terug te moeten keren. Áls die maatschappij van weleer nog bestaat. Ondanks het gevaar dat er op het terrein heerst in de vorm van reeën die het zaaigoed opvreten, maar ook roofdieren die het op de katten hebben voorzien. Ze blijft onwetend van een dreiging die vele malen erger is dan alles wat zij tot dan heeft meegemaakt of zelfs maar kan bedenken…
Het in 1963 voor het eerst verschenen Die Wand is in 2012 verfilmd. De Oostenrijkse Marlen Haushofer (1920 – 1970) behoort tot voorloper van de latere vrouwenliteratuur en werd met talloze prijzen onderscheiden. Overigens kun je De wand nauwelijks rekenen tot vrouwenliteratuur. Het is een uitstekende roman voor een breed publiek.
