Michael Magee (Poleglass, West-Belfast, 1990) is redacteur fictie van het literaire tijdschrift The Tangerine Magazine Belfast. Hij publiceerde tot voor kort verhalen, waaronder in The 32: An Anthology of Irish Working-Class Voices. En een stem uit de arbeidersklasse is Magee. In 2023 verscheen zijn sterk autobiografische debuutroman Close to home, dat onder andere door The Guardian werd verkozen tot een van de tien beste debuten van het jaar. Het won de 2023 Rooney Prize for Irish Fiction. De titel van het boek kwam tot stand na een gesprek met Tom Morris, toenmalig redacteur van het literaire tijdschrift The Stinging Fly.
“I said, ‘there’s this bit in the book that’s a bit close to home.’
He said, ‘There’s your title’.”
(Irish Times)
West Belfast, vijftien jaar na The Troubles die eindigden met het Goede Vrijdagakkoord op 10 april 1998. Sean heeft Engels gestudeerd in Liverpool (Magee heeft zelf aan de John Moores universiteit in Liverpool gestudeerd). Bij terugkeer naar de katholieke arbeidersbuurt waar hij is opgegroeid wacht hem een rooskleurige toekomst. Niets blijkt minder waar. Zijn vrienden van vroeger bevinden zich nog in de troosteloze situatie als die waarin hij hen voor zijn studie heeft verlaten, de vaders zijn nog altijd even beschadigd door het geweld uit hun jeugd. Discriminatie, sociale ongelijkheid en een kansloze toekomst is hun deel. Een uitvlucht wordt gezocht in drank en drugs. Hoe hard Sean ook zijn best doet, hij vindt geen werk waarvoor hij gekwalificeerd is.
“Sean’s degree isn’t worth the paper it’s written on, and no one will give him the time of day.”
Zoals zoveel jonge mensen van zijn leeftijd met een katholieke achtergrond belandt hij achter de bar van een club. Met een nulurencontract tegen minimumloon de glazen vullen, als de clubeigenaar je tenminste nodig heeft. Samen met zijn vriend Ryan woont hij illegaal in een flat die op de nominatie staat gesloopt te worden. Ze brengen hun vrije tijd door met het roken van stickies en het drinken van goedkoop bier.
Na de eerste twee zinnen van de roman weet je al dat er gedonder in de glazen komt:
“There was nothing to it. I swung and hit him and he dropped.”
En dat voor een jongen die door zijn grote stoere halfbroer Anthony steevast voor mietje wordt uitgemaakt. Anthony is de schrik van de buurt en heeft weinig goeds in zijn mars. Sean hoeft de naam van zijn broer maar te noemen en de mensen laten hem met rust. Maar niet de rechter. Meerdere mensen zijn getuige geweest van de klap die Sean op een house party heeft uitgedeeld, een plotse uitbarsting van geweld van deze zo brave, oplettende jongen. Hoe heeft het zo ver kunnen komen? En waarom blijft het in zijn geval niet bij een waarschuwing zoals in de meeste vergelijkbare gevallen?
Het sobere taalgebruik van Magee versterkt de sfeer van de plaats van handeling. Van een plot is nauwelijks sprake. Close to home is dan ook een verhaal dat groeit door dingen weg te laten. Het slot doet vermoeden dat er een vervolgdeel in de pen zit. Close to home is in Nederlandse vertaling verschenen bij Uitgeverij Prometheus onder de titel Dicht bij huis. Aangezien The Tangerine sinds begin dit jaar geen fictie meer publiceert, kan Magee vast tijd voor een vervolg maken. Laten we hopen dat dit dan snel in de boekhandel ligt!
