Zelda, 26, blikt terug op haar leven. Hoe haar moeder plotseling voor een vriendin in Canada koos en haar op achtjarige leeftijd achterliet met haar vader. Hoe zij met zichzelf/het leven in de knoop raakte en zich ontwikkelde tot ‘lokeend’, in eerste instantie in dienst van een jeugdbende.
“Aangezien ik mensen van alle soorten en gezindten heb gelokt, eigenlijk zonder dat ik daar veel aan kon doen, ik ben door toeval en uit wanhoop mensenlokker geworden, verbaasde het me niet dat ik nu ook een aarzelende gelovige (EW: Jona) in de reïncarnatietheorie had gelokt.”
Nadat zij op zestienjarige leeftijd ineens 36 uur spoorloos is, belooft zij haar vader niet voortijdig te sterven. In opdracht van de Zweedse componist Rasmus stelt zij een koor samen van Syrische vluchtelingenkinderen voor de opera Engel in Aleppo. De Zweed heeft zijn vrouw en kinderen verlaten – ‘Ik haat jullie’ – en behelpt zich met jonge tienerjongens.
Via de opera ontmoet Zelda de veertig jaar oudere Jona waarmee zij een onstuimige relatie start die zeker geen liefde genoemd mag worden. Even later ontmoet zij leeftijdgenoot Per, de chauffeur van Rasmus en neef van Rasmus’ buurvrouw in Stockholm. Ook met hem begint zij een relatie. Daarbij is zij naar beide partners open en heeft de jonge vrouw voor geen van beiden geheimen. Zo zegt zij tegen Per:
“Ik heb een vriend. Had ik je dat verteld? Jij bent mijn vakantiebungalow, hij is mijn thuis.”
Beide heren zijn evenals Zelda gemankeerde personen. Jona vecht al vijftig jaar voor de liefde van zijn moeder, Per worstelt met een scenario dat hij wil schrijven over een Zweedse cowboy zonder hoed die op iedereen wraak wil nemen die hem ooit iets heeft aangedaan.
De driehoeksrelatie moet tot een ultiem hoogtepunt voor de drie betrokkenen leiden op Taormina, Sicilië. Een apotheose wordt het zeker, al is deze anders dan waar iedereen op heeft gehoopt.
Nog beter dan in zijn eerdere romans weet Grunberg absurdisme geloofwaardig te maken, met zinnen waarvan je je afvraagt hoe die ooit aan zijn brein zijn ontsproten. Zou hij lsd gebruiken tijdens het schrijven? De auteur is weergaloos in deze roman, waarin (vrije) liefde, pragmatisme en de vraag of je het verleden ongestraft achter je kan laten een rol spelen. De dood in Taormina is een práchtig boek!