Een schrijver verhuist met zijn Marokkaanse vrouw en hun dochtertje van zijn geliefde Amsterdam naar een provincieplaats (EW: ik meen op te maken dat het Zaanstad betreft). Hij heeft een belastingschuld bij “het blauwe monster” van twintigduizend euro. Al snel wordt hij geconfronteerd met het feit dat hij bij de aankoop van de woning meerdere contractuele verplichtingen heeft aangegaan, zoals actieve participatie aan Het Kruispunt. Dat blijkt een club radicale ‘wokers’ te zijn.
“Je zou dit land een dictator toewensen die een heel kordon van dit soort huichelaars in de kerker werpt en ze iedere nacht uit hun slaap martelt, hen weer eventjes ten volle laat beseffen dat men niet zo achterlijk lichtzinnig met persvrijheid dient om te gaan.”
Karakterisering van een persoon als blank is uit den boze, je hoort ‘wit’ te zeggen. “Maar ik ben niet wit. Papier is wit. Een schapenwolkje op een zomerdag is wit.” Je voelt het al aankomen: hier gaat iets gruwelijk mis.
Bij bovenbuurman Wim kan de protagonist zijn verhaal kwijt. De gepensioneerde geschiedenisleraar helpt hem tevens van zijn schulden af. Daarvoor hoeft hij slechts het communicatiekanaal van diens club – Deftig Rechts – te onderhouden. Voor hij het weet, verliest hij alles wat hem dierbaar is: zijn vrouw, zijn dochtertje Salina en – misschien wel het meest wezenlijke – zijn principes.
Herfstdraad is als een polemiek met betrekking tot de woke community. Ouariachi toont aan dat extreem conservatief/rechts en extreem woke nauwelijks van elkaar verschillen. Bovenal is het echter het verhaal van een man die zielsveel van zijn dochter houdt, die alles uit zijn handen ziet glippen. Een man die zich verongelijkt voelt en zich in kringen begeeft waaruit ontsnappen nauwelijks meer mogelijk is. Een fijne incorrecte roman!
